Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Chapter 20

Χειμώνας του 1965 στη πόλη της Κορλοουγλάνης. Τα δέντρα που κοσμούν το προαύλιο του Πανεπιστημίου, γυμνά από τα φύλλα τους, υποδέχονται τον νεαρό διδάκτορα ο οποίος κατευθύνεται με ταχύ βήμα προς το τμήμα νευροψυχολογίας. Ο νεαρός διδάκτορας κρατάει σφιχτά ένα χαρτοφύλακα με στοιχεία από την τελευταία του ερευνητική δραστηριότητα την οποία και ετοιμάζεται να δημοσιεύσει. Ο παγωμένος αέρας έχει ξεράνει την επιδερμίδα στο κατσουφιασμένο πρόσωπό του χωρίς όμως να φαίνεται να τον ενοχλεί. Τα μικρά σκοτεινά μάτια του προδίδουν τις ατελείωτες ώρες ταλαιπωρίας και ξενυχτιού ενώ το χαμόγελο που διαγράφουν τα ξεραμένα χείλη του εκπέμπει μια μοχθηρή ικανοποίηση.

"Επιτέλους!" μονολογεί. "Ήρθε η ώρα της αναγνώρισης! Θα σταματήσουν όλοι να με αποκαλούνε αιρετικό και τσαρλατάνο. Η θεωρεία μου της Υπερσπηλαιωτικής Ύπνωσης θα πάψει πλέον να είναι απλά μια θεωρεία! Πόσα πράγματα θα μπορούσε να επιτύχει κανείς με τη μέθοδό μου;" συνέχισε παραληρώντας. "Θα μπορούσε να εξαφανίσει οποιοδήποτε ψυχολογικό τραύμα σε οποιονδήποτε διαταραγμένο άνθρωπο! Θα μπορούσε να κάνει τους θρησκόληπτους να ξεχάσουν τις σαχλές ιδέες τους! Θα μπορούσε να δημιουργήσει αφοσιωμένους στρατιώτες ικανούς για οποιοδήποτε εγχείρημα!" Εξακολουθώντας να μιλάει στον εαυτό του χώθηκε μέσα στο επιβλητικό κτήριο του τμήματος νευροψυχολογίας. Με το που έκλεισε η πόρτα, ξεπρόβαλε πίσω από ένα δέντρο ένας ψηλός γυμνασμένος άντρας με μεγάλες πλάτες ο οποίος και προφανώς άκουσε το παραληρηματικό μονόλογο του νεαρού διδάκτορα. "Τι ετοιμάζεις Λάρρυ;" είπε στον εαυτό του και κατευθύνθηκε και αυτός προς την πόρτα.

Το ίδιο βράδυ ο ψηλός άντρας έστησε καρτέρι έξω από το γραφείο του νεαρού διδάκτορα ο οποίος έφτιαχνε τις τελευταίες λεπτομέρειες τις δημοσίευσής του. Που και που, άκουγε τον Λάρρυ να γελάει διαβολικά ή να ψιθυρίζει συνωμοτικά. Δε βγήκε καθόλου από το γραφείο του παρα μόνο μία φορά για να κατουρήσει, κλειδώνοντας πίσω του την πόρτα. Όταν τελικά η ώρα πήγε τέσσερις τα ξημερώματα, ο ψηλός άντρας άκουσε τον Λάρρυ να ουρλιάζει: "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ ΝΑ ΦΑΣ ΤΗ ΣΚΟΝΗ ΜΟΥ ΚΥΡΙΕ... ΚΕΪΟΣ!" Δευτερόλεπτα αργότερα, άνοιξε την πόρτα και πετάχτηκε έξω κρατώντας ένα πάκο περίπου οχτακοσίων σελίδων! Αμέσως ο ψηλός άντρας τινάχτηκε από τη κρυψώνα του κοψοχολιάζοντας τον Λάρρυ και με παγωμένο ύφος του είπε:

-"Δεν το νομίζω Λάρρυ."

-"ΕΣΥ;;! ΜΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ;;" τσίριξε και αμέσως κοίταξε γύρω του αναζητώντας διέξοδο.

-"Πάντα Λάρρυ! Δε σε άφησα ποτέ από τα μάτια μου!" είπε ψύχραιμα ο γεροδεμένος άντρας. "Τώρα δώσε μου τον πάκο που κρατάς!"

-"ΠΟΤΕ! ΠΟΤΕ!" τσίριξε μοχθηρά και άρχισε να τρέχει.

Ο ψηλός άντρας βρισκότανε σε άριστη φυσική κατάσταση μιας και είχε παρακολουθήσει μαθήματα νιντζίτσου στη Βουλγαρία. Όπως ήταν φυσικό λοιπόν, πρόλαβε τον νεαρό καχεκτικό διδάκτορα και με μια επιδέξια τρικλοποδιά-σκούπα τον σώριασε χάμω σκορπίζοντας τον πάκο με τις σελίδες στο πάτωμα. Έπειτα αρπάζοντάς τον γρήγορα απ’ το λαιμό, τον σήκωσε ξανά στα πόδια του.

-"Μη με κάνεις να σου ξανακάνω πράγματα που δε θέλω Λάρρυ" είπε ψιθυρίζοντας στο αυτί του.

O Λάρρυ χλόμιασε αμέσως.

-"Εντάξει.. Εντάξει.. πάρτα όλα…" είπε τρεμάμενα.

-"Τώρα θέλω να μη σε ξαναδώ στο πανεπιστήμιο της Κορλοουγλάνης. Για την ακρίβεια δε θέλω να σε ξαναδώ σε ολόκληρη την Κορλοουγλάνη. Θέλω να μαζέψεις τα ποταπά πειραματόζωα σου από το εργαστήριο και να εξαφανιστείς! Δε με ενδιαφέρει που θα πας. Αρκεί να μην είσαι κοντά σε μένα και στους φοιτητές μου! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;;"

-"Ε..ε..εντάξει" είπε μισοκλαίγοντας ο Λάρρυ αφήνοντάς τα γόνατά του να λυθούνε.

-"Μου προκαλείς αηδία μόνο που σε βλέπω. Εξαφανίσου τώρα γλιντζερό πλάσμα!"

Ο Λάρρυ σηκώθηκε αργά και άρχισε να απομακρύνεται τρεκλίζοντας. Λίγο πριν φτάσει στην πόρτα που οδηγούσε στο προαύλιο, γύρισε πίσω και τσίριξε με όλη τη δύναμη του:

-"ΔΟΚΤΩΡ ΑΝΑΞΗΜΑΝΔΡΕ ΚΕΪΟΣ… ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ! ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ!"

-"Θα μου κλάσεις τα αρχίδια" είπε ο ψηλός άνδρας μαζεύοντας τις σκόρπιες σελίδες του Λάρρυ.

Αφού τελικά τις μάζεψε και τις ταξινόμησε όλες, ο Δόκτωρ Κέιος πήγε στο γραφείο του για να τις διαβάσει. "Για να δούμε τι ετοίμαζες Λάρρυ" είπε και αμέσως στρώθηκε στη μελέτη….

1 σχόλιο:

  1. Η ιδεά του παρόντος post είναι του Durden-Alie τον οποίο περίμενα τρεις μήνες να υλοποιήσει.
    Για αυτό και πήρα την προτοβουλία..

    ΑπάντησηΔιαγραφή