Chapter 16

-"Εντάξει τελειώσαμε" είπε ο δόκτορας!

Ο Τζόναθαν άνοιξε τα μάτια του και είδε τη μουτσούνα του Δρ Κέιος να τον κοιτάει χαμογελώντας κάτω από τη χειρουργική του μάσκα.

-"Τι τελειώσαμε; Πότε αρχίσαμε; Μα εγώ δε σας είπα καν για πιο λόγο ήρθα!" είπε ο Τζόναθαν προσπαθώντας να συνέλθει από το κοκτέιλ από Stedon (διαζεπάμη) και Dormicum (μιδαζολάμη) που τον είχε ποτίσει ο δόκτορας...

-"Πως δε μου είπατε; Μου είπατε ότι δεν είναι καλά το κεφάλι σας! Σας το έφτιαξα! Τώρα πρέπει να είστε μια χαρά!"

-"Μα πότε εγώ βρέθηκα εδώ ξαπλωμένος;;!"

-"Ίσως δε θυμάστε επειδή δεν ήταν καλά το κεφάλι σας! Σας το έφτιαξα! Τώρα πρέπει να είστε μια χαρά!"

-"Ναι αλλά τι μου κάνατ…"

-"Δοκιμάστε να σηκωθείτε." τον διέκοψε ο δόκτορας.

Ο Τζόναθαν σηκώθηκε αργά. Κοίταξε δεξιά και αριστερά και έπειτα τη μουτσούνα του δόκτορα, ο οποίος εξακολουθούσε να χαμογελάει κάτω από τη μάσκα του.

-"Νιώθω πολύ καλά!" είπε. "Νομίζω ότι μου πέρασε τελείως!"

-"Φυσικά και σας πέρασε! Γιατρός είμαι! Και πολύ καλός μάλιστα!! Δεν ήταν καλά το κεφάλι σας! Σας το έφτιαξα! Τώρα πρέπει να είστε μια χαρά!"

-"Τι είχα γιατρέ μου;" είπε ο Τζόναθαν παίρνοντας αμέσως ύφος συνταξιούχου ασφαλισμένου στο ΙΚΑ.

-"Τίποτα το σπουδαίο" είπε ο δόκτορας στον ίδιο ρομποτικό τόνο. "Δεν ήταν καλά το κεφάλι σας! Σας το έφτιαξα! Τώρα πρέπει να είστε μια χαρά!"

-"Μάλιστα… Τι σας χρωστάω γιατρέ μου;"

-"Τίποτα! Δε δουλεύω σήμερα έτσι κι αλλιώς. Στο κάτω κάτω δεν έκανα και κάτι δύσκολο. Απλώς δεν ήταν.."

-"..καλά το κεφάλι μου και μου το φτιάξατε και τώρα πρέπει να είμαι μια χαρά!" τον διέκοψε ο Τζόναθαν.

-"Ναι!" είπε κοφτά ο δόκτωρ, και το χαμόγελό του κάτω από τη μάσκα φάνηκε να πλαταίνει κι άλλο.

-"Υπάρχει κάτι τώρα που πρέπει να κάνω;" ρώτησε ο Τζόναθαν. "Να ελαττώσω το τσιγάρο; Να κόψω τον καφέ; Τα McDonald’s;"

-"Να πάτε να ξεκουραστείτε μόνο." αποκρίθηκε εξακολουθώντας να χαμογελάει. "Τίποτα άλλο δε χρειάζεστε! Τώρα πρέπει να είστε μια χαρά!"

-"Έγινε γιατρέ μου! Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Αν χρειαστώ κάτι θα ξαναπεράσω."

-"Τώρα πρέπει να είστε μια χαρά!" είπε ο δόκτωρ για τελευταία φορά και αμέσως έσβησε το χαμόγελό του πίσω από τη μάσκα.

Ο Τζόναθαν καθώς γυρνούσε προς το σπίτι του σκεφτότανε διάφορα πράγματα σχετικά με τους γιατρούς. Ίσως να τους είχε παρεξηγήσει. Ίσως τελικά να μην ήταν τόσο "μουνιά" όσο νόμιζε. Κι όμως αυτός ο Δρ Κέιος ήταν πολύ παράξενος τύπος. Αστείος και ιδιόρρυθμος. Επιβλητικός και τρομακτικός! Ένας σωστός τρελάρας! Πως βρέθηκε όμως η κάρτα του δόκτορα στο σπίτι του; Στη σκέψη αυτή ο Τζόναθαν άρχισε και πάλι να νιώθει πως τα έχει χαμένα. "Χμμ… Μάλλον δε μπορώ να θυμηθώ επειδή δεν ήταν καλά το κεφάλι μου. Μου το έφτιαξε όμως και τώρα πρέπει να είμαι μια χαρά" είπε ο Τζόναθαν στον εαυτό του απότομα, σχεδόν σαν υπνωτισμένος και αμέσως επιτάχυνε το βήμα του.