Chapter 13

Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, ο Τζόναθαν από μικρός κολλούσε μ' εκείνα τα χαζά τεστ προσωπικότητας των περιοδικών. Ξέρετε, εκείνα τα μικρά τεστάκια που με 10 άσχετες ερωτήσεις ο αόρατος δημιουργός-εξεταστής υπόσχεται να βγάλει στη φόρα τα καλά κρυμμένα σου μυστικά και να σου πει πόσο αρρωστημένο είναι το μυαλό σου, πόσο καλό παιδί είσαι, πόσα εκατοστά πούτσο έχεις, αν είσαι κρυφογκέι, κρυφοστρέιτ, κρυφοκομάντο, κρυφοφανερός και ούτω καθεξής. "Κάνε ΤΩΡΑ το σίγουρο τεστ προσωπικότητας...100% επιτυχία!" κραύγαζαν οι τίτλοι πάνω πάνω κι ο Τζόναθαν τσιμπούσε κάθε φορά και αφιέρωνε 5-10 λεπτά απ' τη ζωή του που ούτως ή άλλως δεν επρόκειτο να ξοδέψει σε κάτι πιο παραγωγικό. Σ' αυτά τα τεστ, η ερώτηση που πάντα τον δυσκόλευε ήταν η ερώτηση "ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;". Ο Τζόναθαν ποτέ δεν κατάλαβε το νόημα της ερώτησης αυτής. Όχι ότι οι άλλες ερωτήσεις έβγαζαν περισσότερο νόημα, αλλά η συγκεκριμένη προκαλούσε στο Τζόναθαν μια πρωτοφανή δυσφορία και του έδινε την αίσθηση ότι ο αόρατος δημιουργός-εξεταστής προσπαθούσε να εισβάλλει στις πιο απόκρυφες γωνιές του μυαλού του. "Τι σκατά τους νοιάζει το αγαπημένο μου χρώμα;" σιγομουρμούριζε κάθε φορά κι έμενε να κοιτάζει την ερώτηση με βλέμμα ένοχο, σα να είχε μπροστά του μπάτσο που ετοιμαζόταν να του δώσει κλήση. Ένιωθε την ερώτηση να φωνάζει μέσα στο κεφάλι του, να προσπαθεί να εισχωρήσει στα έγκατα της μνήμης του για να ξυπνήσει τα τέρατα που κοιμόντουσαν εκεί. Ο απλός νους του Τζόναθαν σκαρφίστηκε μια απλή αμυντική τεχνική : έδινε στην ερώτηση τυχαίες απαντήσεις. Πότε το μαύρο, πότε το κόκκινο, πότε το κίτρινο, ολόκληρη η ίριδα είχε παρελάσει κατά καιρούς μέσα στις απαντήσεις του. Και είχε ο κακόμοιρος έτσι τη βεβαιότητα ότι ξεγελά τον αόρατο δημιουργό-εξεταστή...Αλλά φευ!

Η αλήθεια είναι ότι το πράσινο ποτέ δεν υπήρξε μια δημοφιλής απάντηση για τον Τζόναθαν. Ίσως γιατί το άκουσμα και μόνο της λέξης "πράσινο" του προκαλούσε μια ανεπαίσθητη πικρίλα στην άκρη της γλώσσας, αποτέλεσμα κάποιου παιδικού τραύματος, κάποιου πρωτότυπου νευρωνικού βραχυκυκλώματος, ή ένας Θεός ξέρει τι. Τούτη την παράξενη μέρα όμως το πράσινο είχε ήδη παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο της καθημερινότητάς του : Πράσινα τα κουτάκια της Heineken...Πράσινες οι γουλιές απ' το ποτό της Σούζι...Πράσινος ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ που αναβόσβηνε στην οθόνη του κινητού του Ιορδάνη στο ρυθμό του Carmina Burana...Πράσινος και ο εμετός που ξεχύθηκε απ' το στόμα του μόλις έκλεισε πίσω του η πόρτα του μαγαζιού του Ιορδάνη, κάνοντας εκείνο το εκνευριστικό "κλινγκ" που κάθε πόρτα παλιομοδίτικου μαγαζιού οφείλει να κάνει. Ένα "κλινγκ" που ο Τζόναθαν άκουσε σαν χιλιάδες καμπάνες μέσα στο κεφάλι του. Μέσα στο πονεμένο κεφάλι του, για την ακρίβεια. Δε θυμόταν να 'χει ξανανιώσει τέτοιο δυνατό πονοκέφαλο. Ο πρωινός πονοκέφαλος του hangover που τον έπιανε συχνά πυκνά όταν τα έτσουζε λιγάκι παραπάνω ήταν μεν ισχυρός αλλά είχε μάθει να τον αντιμετωπίζει σαν κάτι οικείο...σαν παλιόφιλο. Ήξερε επίσης ότι δεν είχε παρά να κάνει λιγάκι υπομονή κι ο πόνος θα έσβηνε σιγά σιγά, δίνοντας τη θέση του στην αόριστη ναυτία του απογεύματος. Ο σημερινός πονοκέφαλος, ενθύμιο του πρωινού του χτυπήματος στο μπάνιο, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν εντοπιζόταν πλέον στο σημείο του χτυπήματος αλλά είχε απλωθεί σ' ολόκληρο το κεφάλι κι ο Τζόναθαν ένιωθε τα μηνίγγια του να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν σαν κάποιο πλάσμα που κατοικούσε μέσα στο κρανίο του να τα πίεζε από μέσα προς τα έξω προσπαθώντας να ελευθερωθεί. Το "κλινγκ" της πόρτας θαρρείς και πολλαπλασίασε την ένταση του πονοκεφάλου του και υπήρξε ο καταλύτης που έσπρωξε τον Τζόναθαν να ξεράσει τ' άντερά του στο κράσπεδο σχηματίζοντας μια πρασινωπή λιμνούλα.

"Δεν είμαι καθόλου καλά! Ο Ιορδάνης μάλλον έχει δίκιο για το γιατρό!", είπε από μέσα του ο Τζόναθαν καθώς οι σπασμοί του εμετού χαλάρωναν και για λίγες στιγμές έμεινε να κοιτάζει το περιεχόμενο του στομαχιού του με δέος, καθώς μια αηδιαστική απορία καρφώθηκε ψυχαναγκαστικά στο μυαλό του (τι γεύση έχει άραγε;) και την οποία προσπάθησε να διώξει κλείνοντας τα μάτια και κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε. Αμέσως κατάλαβε πόσο λάθος ήταν αυτό : η κίνηση γέννησε νέες σφυριές μέσα στο κρανίο του! "Μουνιά ξεμουνιά, τώρα τους έχω ανάγκη", μονολόγησε για άλλη μια φορά σιωπηρά, προσπαθώντας να κρατά το κεφάλι του όσο το δυνατόν ακίνητο. Δυο τρεις περαστικοί του έριξαν σύντομες υποτιμητικές ματιές. Ο παχύρρευστος πράσινος εμετός κυλούσε νωχελικά προς τον υπόνομο. Μια πράσινη μύγα κάθισε επάνω του θριαμβευτικά.

Το ραδιόφωνο του ταξί έπαιζε-τι άλλο;-λαϊκά : "Το κορμί σου παραζάλη, σαν χορεύεις πεντοζάλι!", έσκουζε ο αοιδός. Το ταρίφας συγκέντρωνε πάνω του όλα τα συνήθη κλισέ της συνομοταξίας Tarifus Laikantzarus Barbaricus αλλά είχε την ενδιαφέρουσα οδηγική συνήθεια να βγάζει το λεβιέ ταχυτήτων στο κενό και ν' αφήνει το αυτοκίνητο να τσουλάει ανεξέλεγκτο με χαμηλές στροφές αφού έπιανε μια ταχύτητα 30-40 χιλιομέτρων την ώρα-κάποιος συνάδελφος θα του είπε ότι έτσι κάνει οικονομία στη βενζίνη-και την επίσης ενδιαφέρουσα αλλά και επικίνδυνη συνήθεια να φρενάρει χιλιοστά πριν η μούρη του βρει στο μπροστινό όχημα. Ο Τζόναθαν παρατηρούσε σαν υπνωτισμένος τις κινήσεις του ταρίφα. Ο ταρίφας δεν παρατηρούσε τον Τζόναθαν. Ούτε καν όταν σταμάτησε έξω από την πολυκατοικία του κι ο Τζόναθαν του άφησε 10 λεπτά πουρμπουάρ, ούτε τότε δεν του έριξε ματιά. Ο Τζόναθαν δεν ενοχλήθηκε. Δεν έτρεφε και ιδιαίτερη συμπάθεια στους ταρίφες. Τους αντιπαθούσε, ίσως περισσότερο κι απ' όσο αντιπαθούσε τους μπάρμεν. Οι μπάρμεν μπορεί να ήταν κατακάθια, αλλά οι γυναίκες τους γούσταραν πραγματικά και κάθε μπάρμαν είχε να διηθηθεί πλήθος ιστοριών άγριου σεξ που γνώριζες ότι σίγουρα ήταν αυθεντικές. Οι ταρίφες μπορούσαν να σου αραδιάζουν όλη μέρα ιστορίες για γαμήσια και παρτούζες και χύσια αλλά ήξερες ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς το πολύ πολύ να γαμούσαν τη φακλάνα τη γυναίκα τους κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και σε εθνικές εορτές. Θρασύδειλοι ψεύτες! Ο Τζόναθαν έκανε μια νοητή σημείωση να μην αφήσει πουρμπουάρ στον επόμενο ταρίφα που θα του αράδιαζε μπούρδες για το πως γάμησε εκείνη τη ζουμερή ζωντοχήρα τις προάλλες.

Το διαμέρισμά του ήταν υποφερτά ακατάστατο. Σίγουρα είχε γνωρίσει πολύ χειρότερες μέρες. Από το πάνω συρτάρι του γραφείου του ανέσυρε μια μικρή κάρτα που αναπαυόταν κάτω από τα διαφημιστικά φυλλάδια πέντε γυράδικων και επτά πιτσαριών. Η καρτούλα είχε στην πάνω δεξιά της γωνιά ένα διακριτικό φιδάκι που τυλιγόταν πάνω σ' ένα σταυρό. Ο Τζόναθαν κοίταξε τη διεύθυνση στο κάτω μέρος της κάρτας. "Σκατά!", σκέφτηκε, "Θα χρειαστεί ν' αντικρίσω κι άλλο ταρίφα σήμερα!". Σκέφτηκε αρχικά να τηλεφωνήσει για να κλείσει ραντεβού αλλά έπειτα διαπίστωσε πως ο πονοκέφαλός του δεν μπορούσε να περιμένει για πολύ...Αποτελούσε επείγον περιστατικό και το μουνί ο γιατρός όφειλε να τον εξετάσει! Τι σκατά όρκο είχε πάρει άλλωστε; Έχωσε την καρτούλα στην τσέπη του και περπάτησε προς την έξοδο. Το ραδιόφωνο του ταξί μυξόκλαιγε : "Σκύλα είσαι και πανούργα, πως μ' αφήνεις βρε κακούργα;". Το πουρμπουάρ του ταρίφα ήταν 20 λεπτά. Ο Τζόναθαν βρόντηξε την πόρτα του ταξί και μια νέα ώση πόνου αγκάλιασε το κεφάλι του. Το ιατρείο βρισκόταν στο δεύτερο όροφο. Ο Τζόναθαν άνοιξε τη μισάνοιχτη πόρτα με την καλαίσθητη χρυσίζουσα ταμπέλα που είχε επάνω της ένα φιδάκι όμοιο μ' εκείνο της κάρτας. Η ανάγλυφη επιγραφή έγραφε :

Δρ Αναξίμανδρος Κέιος
Νευρολόγος - Ψυχίατρος
διδάκτωρ Πανεπιστημίου Κορλοουγλάνης