Chapter 4

Πρέπει να είχε ήδη κατηφορίσει 8 -από τα πολλά- στενά στον πρωινό δρόμο της καθημερινής του ρουτίνας για την δουλειά, όταν κατάλαβε πως ο γρίφος είχε χωθεί καλά μέσα στο μυαλό του. Παρά την ελαφριά μελαγχολία μιας σχεδόν αποτυχημένης μαλακίας, αισθανόταν ενθουσιασμένος και συνεπαρμένος από την τροπή του τελευταίου του ονείρου. Κάθε τι γύρω του έμοιαζε με ένα πράσινο κουτάκι χάινεκεν, έτοιμο να αποκαλύψει το μυστικό που βασιλεύει πίσω του. Έτοιμο να του προσφέρει το τρυφερό κωλαράκι της Σούζι στο ήδη μεγαλύτερο από την καύλα πέο του. 

"Σκατά" ψιθύρισε και ανασκουμπώθηκε, μιας και το τζιν, το γρήγορο περπάτημα και η γκαβλάντα έγιναν απότομα ένας οδυνηρός συνδυασμός. "Πρέπει να βγάλω από το γαμημένο το κεφάλι μου την Σούζι αν θέλω να καταφέρω  να βρω την άκρη" μονολόγησε σχεδόν δυνατά, μήπως και ακουστεί πιο πειστικός στον ίδιο του τον εαυτό. Και άνοιξε το βήμα του. 

Είχε σχεδόν φτάσει στο μίζερο προορισμό του, όταν στην τελευταία στροφή που πήρε έπεσε με φόρα πάνω σε κάτι που μόνο ως τοίχο θα μπορούσε να περιγράψει από το σοκ και τον πόνο που του προκάλεσε. Σωριασμένος στο έδαφος, τίναξε το λιγδωμένο κεφάλι του δεξιά και αριστερά και σήκωσε το βλέμμα του να βρει τι ήταν αυτό που τον ισοπέδωσε. Το βλέμμα του πάγωσε. "Μα τις χίλιες πουτσαρίνες... δεν... δεν είναι δυνατόν..." ψέλλισε έντρομος.